Kədərd

bir şəhərin ki səhərləri
onsuz açır
bir saatın əqrəbləri ki
onsuz qaçır
dağıt bu şəhəri
sındır o saatları
şair

evə ilk olaraq
sallaq çiyinlərim girirsə
dərdim böyük
hava külək
yarıboş zənbil
bir quru çörək
hər gecə dükanın
soyuq piştaxtasında
yolumu gözləyirsə
buna bir ad ver
şair

sönəcək kötüyünlə
daha bir siqaret alışdır
oturaq dumanlı otaqda
dərdimi danışdır
şair
sənə nə var ki
onsuz dünyanın dərdi sinəndə
72 dəfə döyünür
hər keçən dəqiqədə

bütün kədərdli mahnılar
sənsizliyin himni olsun
bütün yarımçıq hekayələr
sonsuz şeirlər
mənim olsun
gözümdə bir qucaq yaş var
aç qucağını
qucaq-qucaq ağlayım
şair

varlığını saatlarla ölçdüklərimizin yoxluğunu
nə vaxta qədər illərlə ölçəcəyik
şair

kəndirin varsa
sıx onu özünə möhkəm
və de
həyatın ipdən asılı olması
məhz bu olmalı
şair.