SMS

Sevib evlənmişdilər. Öncə bir parta arxasında oturmuşdular, daha sonra soyuq və cansıxıcı universitet auditoriyalarında qoca professorların saralmış kitab vərəqlərindən söylədiyi leksiyaları yazırdılar, daha sonra nikah masasında oturub “zaqs” kağızına öz qollarını atdılar, daha sonra eyni evi, eyni yatağı bölüşdülər. Bəli, Tahir və Nərminə uzun sevgili həyatını ölənəcən davam etdirməyə qərar verərək, çox az adamın edə bildiyini etmişdilər. Bir ildən sonra gözəl körpələri dünyaya gəldi. Toğrul.

Düzdü evliklərinin yaşı artdıqca Tahir Nərminəyə daha az diqqət göstərirdi ancaq bütün qadınlar kimi Nərminə öz ərinə çox şeyi güzəştə gedirdi, getməyə də bilməzdi. Nərminə həmişə düşünürdü ki, kişinin sevgisi yatağa qədərdir... Bəlkə də səhv, bəlkə də düz.

Qış. Yanvar. Bakı şəhəri. Saat 23:50.

Ağır addımlarla yataq otağından çıxdı, mətbəxə keçib bir siqaret yandırdı. Bu Tahirin adəti idi. Seksdən sonra siqaret çəkməsəydi ürəyi partlayardı. Paralel zamanda altı aylıq Toğrul mışıl-mışıl yatırdı. Siqaret çəkdiyi müddət ərzində, dəhşətli fikirə getdi. Nərminə çox gözəl idi. O özü dəfələrlə ərli qadınlarla yatmışdı. Evlilikdən sonra belə bu vərdişindən əl çəkə bilmirdi. Həmin qadınları düşünürdü. Görəsən indi haradadırlar, nə edirlər? Bəlkə elə onlar da, indi öz ərlərinin isti qucaqlarındadırlar. Elə Nərminə kimi. Tahir qeyri iradi olaraq, gülümsündü. An belə keçmədi ki, sifətinə dərin hüzn qondu, az qaldı ağlı başından çıxa. Dəhşət qısqanc idi. Bu sözləri öz-özünə təkrarlamağa başladı.

-         Elə Nərminə kimi... Nərminə kimi? Nərminə... Bəlkə? Yox amma, yox, qətiyyən! Heç vaxt!

Siqaretın kötüyünü külqabıya sıxdı, özünü fikirlərdən təmizlədi və bu dəfə tələm-tələsik yataq otağında tərəf yollandı, yarımçıq qoyduğu işi sona çatdırmaq üçün... Mətbəxdən çıxıb yataq otağına keçəndə qonaq otağından Nərminənin telefonunun səsi gəldi. Sms səsi. Ayaq saxladı. O bu hərəkəti heç vaxt etməmişdi  ancaq birdən özünü kresloda oturub Nərminənin telfonunu əlində gördü. Açımmı, açmayımmı? Az qala bu dilemma qarşısında beyninə qan sızacaqdı, o həyat yoldaşına tam olmasa da inanırdı hardasa ancaq bayaqkı fikirlər onu rahat buraxmırdı. Ürəyi bərk-bərk döyünməyə başladı, telefonu yerinə qoydu.

-         Bir dəfə. İlk və sonuncu dəfə.

Telefonun orta düyməsi, mesaj açılır. Tekst: SƏNİ SEVİRƏM!  Tahir telefonu əlində saxlaya bilməyəcək qədər gücsüzləşdi, telefon sürüşüb xalçanın üstünə düşdü. Nömrə qeydə alınmamışdı, yəni Nərminənin telefonunda bu adlı kontakt yox idi. Bu Tahirin içindəki qara fikirləri daha da zülmət, daha da dəhşətli bir yerə tərəf yuvarlayırdı. Tahir də həmişə belə edərdi və yatdığı hər bir ərli, nişanlı qadınlara da bunu tapşırardı. “Nömrəmi yaddaşda saxlama. Professional cinayətkarlar heç vaxt özlərindən sonra iz qoymur” deyə əlavə bir zarafat da atardı ortaya həmişə. Tahirin öz etdikləri indi öz başına gəlirdi. Öz aşına tökdükləri, indi öz qaşığına çıxırdı. Şübhələrini boğa bilmirdi, əksinə, şübhələri onu boğurdu. Nazik qısaqol futbolkası artıq qan tər içində idi. Bu gecə onun həyatının dönüş nöqtəsi olacaqdı bəlkə də. Saata baxdı 00:40... Yataqdan artıq əlli dəqiqə idi ki, qalxmışdı. Nərminədən səs-soraq yox idi.

-         Nə əcəb? Deyəsən o da istəmir... İstəmir? İstəməz də, kim istəyər? Mən işdə olduğum müddətdə...

Tahir özünü ələ almağa çalışdı. Birdən yadına düşdü ki, təkrar zəng etmək deyə bir şey var. Bu onun rəfiqəsi filan da ola bilər deyə düşündü. İndi o ayrı bir dilemma qarşısında qalmışdı. Öz nömrəsindən zəng etsin ya Nərminənin? Çox düşünüb, daşındıqdan sonra qərarara aldı ki, elə Nərminənin öz nömrəsindən zəng etsin. Uzun çağırışdan sonra telefondan qalın oğlan səsi gəldi. “Alo, alooo...” Tahir nəsə deməyə cəsarət edə bilmədi. Telefonun qırmızı düyməsini basdı. Artıq ev onun başına fırlanır, həyatından qırıq-qırıq epizodlar gözünün qabağına gəlirdi.... Məktəbdə burnunu qurdalıyıb Nərminəni necə iyrəndirməyi, sonra Məlahəti yataqda necə çığırtdığı, sonra Solmazı necə qayırdığı, sonra Lenanı, sonra kafedə tanış olduğu adını belə yadından çıxartdığı ərli-uşaqlı qadını, sonra doğum evini, Toğrulu... Məsələ aydındır, hər şey gün kimi ortalıqdadır. Yenidən mətbəxə keçdi. Səs-küyə yataq otağında gözləməkdən yuxuya gedən Nərminə oyandı. Tahirin neylədiyini öyrənmək üçün yataq otağından çıxmaq itəyirdi ki, qəfil qapının ağzında ərinə oxşayan bir məxluqla qarşılaşdı. Tahir insanlığa aid nə hisslər var idisə hammısını həmən o bir saat içərində keçirmişdi bəlkə də. Əsəb, həyəcan, qısqanclıq, kədər, ehtiras və sairə və ilaxırdan, sifəti əcaib hala düşmüşdü...

Şübhələr həmişə belədir. O həmişə insanı yanıldır. Yanıltmırsa; o şübhə deyil, həqiqətdir.

Onun 24 yaşı vardı. Rüstəm. Orta məktəbi əla qiymətlərlə bitirmişdi. Bakı Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsini bitirib, hərbi xidməyə yollanmış, qayıtdıqdan sonra təhsilini magistratura pilləsində davam etdirirdi. Qiyabi bölməsində. Uşaqlığı ağır keçib. Atasını Qarabağ savaşında itirdikdən sonra anası ilə baş-başa qalmışdı. Çox keçmədi, iki ildən sonra anası əsəb dispanserində müalicəyə yollandı. Onda Rüstəmin yeddi yaşı vardı. Rüstəmin anası ərinin yoxluğunu çox çətinliklə qaldırdı.

Bu gün onun il dönümü idi. Rüstəmin anası artıq bir il idi ki, dünyasını dəyişmişdi. Bu gün Rüstəmin sevgiyə həmişəkindən daha çox ehtiyacı var idi. Sevdiyi qızla da artıq üç ay idi ki ayrılmışdılar. Yox, əslində o qzıların həmişə maraq dairəsində olub, çünki qızlar həmişə onun kimi savadlı, ağıllı, yaraşıqlı, zövqlü oğlanları sevir. Hələ üstəlik o ictimai fəal biri olarsa. Müasir dilimizlə desək; aktivist. Rüstəmin əhatəsində həmişə bol insan olub, bəlkə də bu şəraiti özü-özünə yaratmışdı, həyatının boşluqlarını doldurmaq üçün.

Əgər gəncsənsə və yaşından qat-qat artıq çətinliklərlə qarşı-qarşısasansa, yaşından qat-qat qoca düşüncələrdəsənsə, mütləq bir gün, bir uşaqlıq edəcəksən.

Qış. Yanvar. Bakı şəhəri. 23:50.

Əslində Sevinclə özü ayrılmışdı. Elə-belə. Sonunu görmürdü o münasibətin, Sevincsə varlı ailədən idi. Ancaq bərk darıxırdı arada onun üçün. Bu da elə bir günlərdən biri idi. Həm də anasının il dönümü. Hər şey üstə-üstə gəlmişdi. Qəhər boğazında idi. Filtrə çatmış siqaretindən, çox ağır tüstü alaraq metroya düşdü.

Metro çox qəribə nəqliyyat növüdür. Elə ki ora düşdün, insan düşünməyə başlayır. Beyin labaratoriya, zavod, farbik kimi çalışır metroda. Bəlkə həyatla ölümün arası, canlılarla meyidlərin arasıdır ona görə bilmirəm. Ancaq metro, çox qəribə yerdir....

İstədi Sevincə mesaj atsın. Ancaq o bunu etməyəcəkdi. Ayrılanda ona “fahişə” demişdi, bir də qayıtmasın deyə. Açığı Sevinci sevmirdi, sevsəydi bəlkə də heç buraxmazdı. Bəlkə elə Sevinc də Rüstəmi kifayət qədər sevsəydi belə asanlıqla getməzdi. Nə isə, qatar gəldi. Xətdə olan sonuncu qatarla evə getməyə öyrəşmişdi Rüstəm. Çox yorğun, çox ağır baxışlarla ətrafı süzdü. Vaqon demək olar ki, boş idi. Həmişə vaqonun künclərində oturardı, elə də etdi. Qulaqcıq, sakit rok, telefon və düşüncələr. Bir ara cibindəki kitabı istədi çıxarıb oxusun. Ancaq həvəsi olmadı, çox yorğun idi. Birdən haradansa uzaqlardan şeytan elə bil onun beyninə çox axmaq bir fikir saldı. Əslində şeytana filana inanmırdı Rüstəm ancaq bu fikir bir anlıq onu ehtiraslandırdı.  Dərin boşluqda olan insanlar həmişə xoşbəxtliyi kənarda, abstrakt bir yerdə axtarırlar. 

Əslində həyatda heç nə kiçik deyil. İnsan oğlunun hər bir hərəkəti özü-özlüyündə böyükdür.

Qış. Yanvar. Bakı şəhəri. Saat 01:15.

Rüstəm anasının vəfatından sonra tək yaşadığı evə girib, qazı yandırdı, çaydanı yanan gözün üstünə qoydu. Kompüteri yandırdı ki, beş dəqiqəlik internetə girsin. Bir də ayıldı ki... saat ikiyə işləyir. Qəfil telefonu zəng çaldı. Nömrə tanış deyildi.

-         Qaqaş, hardasan?

-         Evdə. Kimdi ki danışan?

-         Tanıyırsan, səninlə söhbətim var. Görüşə bilərik? Bağışla gecdi, ama təcilidir.

Rüstəm həmişə vəfalı və heç kimi dar vəziyyətdə qoymayan bir insan idi, tanıdı-tanımadı... Düşündü ki, yəqin kimsə tanışlardandı. Yuxarıda dediyim kimi, onun dost-tanışı, çevrəsi çox böyük idi. İctimai-sosial işlərlə məşqul olan hər kəsdə belə olur. Həm də, danışanın səsində bir həyəcan vardı deyə, Rüstəm yox deyə bilmədi. Həm də ki, o bəzən çox vecsiz adam olurdu, düşünmədən hərəkətlər edirdi, sanki itirəcəyi heç nə yoxdur. Rüstəmi bəzən anlamaq çox çətin olurdu. Amma həqiqətən Rüstəmin itirəcəyi heç nə yox idi. Bu minvalla Rüstəm razılaşdı.

-         Harda görüşək? (telefondakı)

-         Nərimanovun üstünə gələ bilərsən, bura mənə ən yaxın yerdi, başqa yerə çətin ki gələ bilim gecənin bu vaxtı. (Rüstəm)

-         Maşınlayam narahat olma, ok onda, 15 dəqiqəyə ordayam. (telefondakı)

Qış. Yanvar. Bakı şəhəri. Gecə saat 01:30.

Rüstəm Nəriman Nərimanov metrosunun üstündə, kapşonunu da başına keçirib, aram-aram siqaretdən tüstülədirdi. Külək elə də bərk əsməsə də, güclü şaxta var idi. Lap ülgüc kimi. Arada bir çönüb sağa-sola baxır, gecənin bu vaxtı görüşməyə razılıq verdiyi üçün özünü söyürdü...

Bahar. Mart. Bakı şəhəri. Günorta saat 14:00.

-         Quliyev Tahir İman oğlu, törətdiyiniz cinayət əməlinə görə peşmansınızmı?

-         Bəli cənab hakim, çox peşmanam!

Tahir yerə çöküb, dizlərini qucaqlayıb, uşaq kimi hönkür-hönkür ağlayırdı. Yox, əslində, zarıyıyırdı, bağırırdı, inləyirdi, ah-nalə çəkirdi.

Əsl, həqiqi göz yaşları kişilərə məxsusdur, çünki kişilər boşu-boşuna ağlamaz.

Yay. İyun. Bakı şəhəri. Saat 23:10.

Uşaq evində növbədə qalan tərbiyəçilər söhbət edə-edə televizorda kriminal verilişə baxır. Birdən digəri o birinə “Sssusss” deyərək televizora tam səs verdi. Televizor bağırırdı...

“... Quliyev Tahir öz həyat yoldaşı Quliyeva Nərminəni xususi amansızlıqla qətlə yetirdikdən sonra, ürəyi dözməyib mərhumun meyidini bir neçə hissəyə bölür. Daha sonra o mərhuma sms yazan şəxsin nömrəsinə öz telefonundan zəng edərək, ona Nərimanov metrosu yaxınlığında görüş vermiş, həyat yoldaşını qətlə yetirdiyi bıçağı da götürərək, maşına əyləşmiş və görüş yerinə getmişdir. Qurbanı Bakı şəhəri, Nərimanov rayon sakini 24 yaşlı Məmmədov Rüstəm Akif oğlu görüş yerinə gəldikdən sonra onu maşından bir neçə dəqiqə pusmuş, daha sonra ona arxadan yaxınlaşaraq çoxsaylı bıçaq zərbələri endirmişdir. Məmmədov Rüstəm çoxlu miqdarda qan itkisindən yerindəcə keçinmişdir. Uzun mddətli istintaq, Məmmədov Rüstəmlə Quliyeva Nərminə arasında hər hansı uzaq və ya yaxın bir münasibətinin olub-olmadığını sübuta yetirə bilməmişdir. Törətdiyi amansız cinayətə görə Quliyev Tahir İman oğluna 15 il xüsusi rejimli cəzaçəkmə məntəqəsində həbs qəti imkan tədbiri seçilmişdir.”

-         Ay qız, ay qız bax, bu bizim Toğrulun atasıdır.