Ağ-qara sevgi hekayəti və ya sevgililərin polemikası

Hər şey gözəl idi…Lakin o bir gün bunun baş verəcəyinə əmin idi.Həmişə qeyri-adi adlandırırdılar özlərini çünki standart sevgililərdə olduğu kimi bu etalon sualı bir-birilərinə verməmişdlər.Lakin son zamanlar opponentində narahatçılıq hiss edirdi və gözlənilənin bir gün qaçılmaz olduğunu anlayırdı.Gözəl günlərin birində həmin an gəlib çatdı…

Qız - Sən məni sevirsən?
Oğlan - Hə deyərdim...Amma sevgiyə inanıram.
Qız - Mən öyrətsəm necə?
Oğlan - Mən yaxşı şagird deyiləm.
Qız - Mən yaxşı müəlliməyəm.
Oğlan - Buyur :)
Qız - Nəylə əsalandırırsan fikirivi?
Oğlan - Sevgi sadəcə illuziyadır.Mən gözümnən görüb toxuna bilmədiklərimə inanmıram.
Qız - O zaman insani hissləri inkar edirsən?Hörmət,qorxu,istək,həyəcan...Bu hisslər demə ki səndə yoxdur.
Oğlan - Yox,var.
Qız - O hisslərə də toxuna bilmirsən.İnanmırsan bəyəm?
Oğlan - Mmm...Belə deyək də.İnanıram o hisslərə.Emossiyaları danmaq mümkün deyil,məhz bunlar insanı digər canlılardan fərqləndirir.
Qız - O zaman sevgiyə də inanmalısan.
Oğlan - Bilirsən,inanmıram deməyim düz olmaya bilər,hardasa və sənlə razıyam bu barədə.Əlində var sevgi,sadəcə sən şişirtdiyin kimi o qədər də böyük bir hiss deyil.Sevgi hər an yox ola və ya yenisi ilə əvəz oluna bilər.”Ülvi hiss” şüarı isə utopiyadır,illuziyadır və sadəcə.
Qız - Yox,niyə?İnsanlar sevgiyə həyatlarını veriblər,indi də olur bu cür hallar.Leyli və Məcnun,Romeo və Culietta pis misaldır bəyəm?
Oğlan - Burda dayan!İşdə elə burasındadır ki,sən sevgini kimlərinsə romantik fantaziyaları kimi qəbul edirsən...Sən sevgiyə öz gözlərinlə yox xəyalpərəst romantiklər Nizami,Füzuli və ya Şekspirin gözləri ilə baxırsan.Sən sevgini əslində heç zaman mövcud olmayan Leyli və Məcnun kimi dastanlarla qavrayırsan...Belə bir söz var,sevənlər arasında ülvi hiss o qədər nadirdir ki,bəşəriyyət min illiklər ərzində bir-iki əfasnə uydura bilib.İndi də sən həmin əfsanələrlə yaşayırsan.Sevgi mifdir bəyəm?
Qız - Yox.sevgi realdır,reallıqdır.
Oğlan - O zaman sevgi dedikdə nə üçün ağlına əfsanələr gəlir?
Qız - Sadəcə onlar sevginin mövcudluğuna sübutdur.
Oğlan - Miflərin,əfsanələrin əslində...
Qız - Nə demək istəyirsən,mifdir indi sevgi?
Oğlan - Bunu mən demədim.Sevgi deyərkən sənin ağlına ilk olaraq mif gəldi.O ki qaldı kimsə canını verib ya verməyib...Bu qərəzli fikirdir.Təbii həyatda hər cür hallar olur.Pişiyinin ölümünə də barışmayanlar olur...Amma sənə bir söz deyim,gəl reallığa baxaq.Əslində sevirik deyərkən insanlar (eləcə də sən) bir-birilərinə yumuşaq,yağlı sevgi oxşamaları döşəmək kimi anlayırlar.Sevgi budur bəyəm?Bax mən inanmıram deyərkən bu sevgini nəzərdə tuturdum.O qədər eşitmişəm ki “sən həyatımsan,hər şeyimsən,sənsiz yaşaya bilmərəm,ayrıldığımız gün ölərəm və.s.” tipli sözlər.Amma eee?Axırı nə oldu?Sevgi ki ülvi hiss idi?!Niyə yaşadılar o sözləri deyənlər,bu dəqiqə də xoşbəxtdilər.
Qız - Demirsən həyatda hər şey olur?!O sənin qarşına çıxanlar elə olub.
Oğlan - Biri,ikisi,üçü...Daha bir parad?Tək mənim yox,bir çoxlarının başına gəlib belə hallar.
Qız - Sevgini ucuzlaşdırırsan sən!
Oğlan - Sevgi baha idi ki?Blutuzla qurulan sevgilərdir baha?Yoxsa gecə gündüz çatda sevgili ovuna çıxmaq,elanlar verməkdir sevgini bahalaşdıran?Yoxsa skamyada bir-birinə dırmaşanların alovlu ehtiraslarıdır sevgini isidən və bahalaşdıran?Bu gün birinə sevirəm deyib bir il sonra unudub başqasına “səni çooox sevirəm” deyərkən baha olur sevgi?Əzizim,ucuzdur sevgi zatən.
Qız - Necə olur?!Sən ömürləri boyu bərabər,bir-birilərini sevən cütlüklər görməmisən?Danışıqların absurddur.
Oğlan - Var,danmıram.Amma onlarda sevgi yox bağlılıq olur.Sevgi nədir?Hə?
Qız - Sevgi hörmət,istək və ehtirasdır.
Oğlan - Ay sağol.Birinci deməli olduğuvu sonda dedin.Bax,bioloji cəhətdən heç bir ehtiras hissi keçirməyən 60 yaşlı inanlara necə sevir deyə bilərsən?O insanlar sadəcə öyrəşib,bağlanıblar.İtlə də 40 il yaşasan ona da öyrəşərsən.Sevgi ehtirasdır və o gözlənilməz,qeyri iradidir.Sən sevgiyə tam olaraq hisslə yanaşırsan amma mən sevgiyə müxtəlif rakurslardan baxıram,sevgiyə elm kimi yanaşıram.
Qız - Razı deyiləm.sevgi ehtirasdır deyirsən və sadəcə.İndi sənə bir sual verim.Yolda gördüyün hansısa cazıbədar,açıq-saçıq geyimli qınadığın tipli bir qıza da güclü ehtiras hissi keçirə bilərsən.Belə çıxır ki onu da sevirsən?Sevgini niyə bu qədər çirkləndirirsən axı…
Oğlan - Cavabım səni şaşırtmasın.Bəli bir anlıq sən onu sevirsən.Hisslərlə qəbul olunur sevgi lakin sonrası şüurlu şəkildə qavranılır,beyində analiz olunur,bura kriteriyalara uyuşma,xarakter və.s. daxildir.Amma ilk görərkən beyinə ötürülən siqnallar məhz adi məktəbdə ilk dəfə vurulduğumuz vaxt baş verən siqnallarla eynidir.Hər kəs ehtiras keçirdiyini sevir,bu ani olsa da.
Qız - Heç anlamıram.Sevgi necə ehtiras ola bilər?Ata,ananı sevmirsən?Ya torpağı,vətəni?
Oğlan - Canım,biz ata-ana sevgisindən danışmırıq axı.Biz qız-oğlan münasibətlərindən danışırıq.Birdə ki sevginin kateqoriyaları var.Hə,bir sual verim sənə,deyirsən sevgi ehtiras deyil və sairə…Ehtiras hissi keçirmədiyivi sevə bilərsən?
Qız - Yox.Ancaq hörmət hissi keçirmədiyim birini də sevə bilmərəm!Sözüm də odur ki,razıyam sevgi yarı ehtirasdısa da yarı hörmətdi.Ehtirassız sevgi yoxdusa hörmətsiz də yoxdur.Umumiyyətlə sevgi hisslərlə dərk olunan bir fəlsəfədir.
Oğlan - Sən elə hisslərlə dərk etməyə çalışdığın qədər anlamayacaqsan sevgini.Sevgini hisslərə buraxmaqdan əlavə arada düşünmək də laızmdır.Belədi ki hisslər də bioloji olaraq şüuru,mərkəzi sinir siteminə tabedir.Sadəcə insanlar özü özlərindən hiss və ağıl kimi kateqoroloji bölmələr qurublar.Yadıma belə maraqlı bir deyim düşdü…Deyirlər ki sevgi inanlara verilən fürsətdir,ağıllılar onunla xoşbəxt,ağılsızlar bədbəxt olur.Bax belə.
Qız - Bilmirəm artıq,heç nə haqda düşünmək istəmirəm.Danışıqların məndə şübhə oyadır.Bilmirəm artıq sonumuz nə olacaq.
Oğlan - Bəs sonsuzadək sevəcəkdin məni?!Tuta bilmədiyim yağış damcıları qədər sevirdin…Qəlbivə yazmışdın adımı…İndi gördün ki sevgini yalnız romantik,pafozlu sevgi kəlmələri,mesajları kimi anlayırsan?Və gördün ki sevgin sadəcə sözlər idi və bir anın içində sevgivin üstünə kölgə düşdü.
Qız - Bəli,ona görə ki hörmətsizlik görürəm səndən…Hörmət olmayan yerdə dediyim ki sevgi də yoxdur.
Oğlan - Bəhanədir.Hörmətsizlik…Hansı hörmətsizlik?Fikir bildirmək hörmətsizlik oldu?Bilirsən sən elə səni romantik poeziya ilə vəsf eliyən,dərdindən küçələrə düşəcək Qeys kimi sarsağ axtarırsan!Problem də budur,hörmətsizlik yox.
Qız - Sən də oyuncaq,Barbi.Hansı daha pisdir?
Oğlan - Bilmirəm amma böyük sevgi nümayəndəsi,sənin sevgivə beş dəqiqəyə şübhə saldımsa hansı böyüklükdən danışa bilərsən?Anladın ki ağılnan qiymətləndirilir…Bilirəm xoşuva gəlirəm amma danışıqlarım ağlında “bu axmaq nə danışır,atacaq səni bir gün” deyə ifadə yaranıb.
Qız - Nəysə,tək qalmalıyam...Uzaqlaşsaq yaxşıdı.
Oğlan - Düzdür,nəysə.Hərə sevgini bir cür anlayır.
Qız - Ya da anlamır.
Oğlan - Yaxşı müəllimə deyilmişsən..
Qız - Doğurdan da pis şagirdsən.
Oğlan - Əlini ver!
Qiz - Sənə inanmıram artıq!Getdim mən...
Oğlan - Böyük sevgi…

Deyərək pıçıldadı və qurduqları hər şeyin başına yavaş yavaş uçduğunu hiss edirdi.O sonunu belə gözləmirdi ancaq bəlkə belə yaxşıdır deyib üstündən keçmək istədiyi zaman sevgilisinin küləkdə üsyan edən ipək saçları,içini darmadağın edən gülüşü,onun ruhunu canından çox uzaqlara aparan baxışları hər şey,hər an yadına düşdü…Gözləri sarı yarpaqlarla dolu uzun yolun sonuna zillənmişdi…Çünki o yolun sonunda sevgisi yavaş yavaş gözdən itirdi…Hər iki mənada.Bu an yağış yağdı.Göylərdən yox gözlərindən…Qeyri iradi idi bu,isti damcılar yanağından qəlbinin dərinliyinə qədər süzülürdü sanki.Bu yerdə sevginin növbəti qurbanı tarixə düşdü.Öz özünə nəsə pıçıladadı yenə…